Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Kabanata 74

Kabanata 74 Nagpipigil ng mga luha, napalitan ng galit si Avery at padabog na lumabas ng istasyon. Hindi niya pinirmahan ang release paper, at hindi rin niya binawi ang phone niya kay Elliot. Pinirmahan ni Elliot ang mga papeles at lumabas ng istasyon. Habang sakay ng kotse pauwi, ipinasa niya ang kanyang telepono sa kanya at sinabi sa mahinang boses, “Hindi ko ito dinaanan.” Kinuha ni Avery ang kanyang telepono at ang kanyang paghinga ay mabigat habang sinabi niya, “Pero alam mo na kung ano ang nasa loob.” “Mahalaga ba sila? Ang mga larawang iyon…” Nagngangalit si Avery at binalaan ang sarili na huwag magalit kay Elliot. Siya ang tumulong na maibalik ang kanyang telepono pagkatapos ng lahat. Ang kanyang kamay ay nakakuyom sa kanyang telepono habang nagtanong, “Kung sasabihin ko sa iyo na ang sanggol na pinilit mong ipalaglag ay hindi kay Cole kundi sa iyo… Magiging guilty ka ba?” Iniangat ni Elliot ang ulo at sumulyap sa kanya. Seryoso ang ekspresyon ni Avery, at parang hindi siya nagbibiro. Lumunok siya at tumugon sa paos na boses, “Mula sa mga paggamot sa IVF?” “Oo,” sagot ni Avery. Sinalubong niya ang kanyang tingin at sinabi, “Pinatay mo ang sarili mong anak gamit ang sarili mong mga kamay. May nararamdaman ka bang guilt?” Sana ay makita niya ang kahit katiting na pagsisisi sa mukha nito para gumaan ang pakiramdam niya. Ipinagdasal niya na siya ay isang taong may laman at dugo at hindi isang makinang kumita ng pera. Copyright by Nôv/elDrama.Org.

Nagtataka ang ekspresyon ng mukha ni Elliot. Alam niyang madudurog ang puso nito, pero walang pakialam pa rin siyang sumagot, “Ayoko. Ito ay hindi kailanman sinadya upang ipanganak sa unang lugar.” Malamig na tumawa si Avery at nagtanong, “Magiging kalmado ka ba kung sasabihin iyon ng sarili mong mga magulang tungkol sa iyo?” “Pasasalamatan ko sila kung hindi nila ako ipinanganak,” sagot niya. “Hindi lahat ay gustong ipanganak sa mundong ito, Avery.” Nagtaas ng kilay si Avery.

Hindi ba niya gustong ipanganak? Paano ba naman Minahal siya ng ina ni Elliot nang walang kundisyon, nagkaroon siya ng matagumpay na karera, at maraming tao sa paligid niya na tinatrato siya na parang siya ang sentro ng kanilang uniberso… Bakit siya napaka-pesimistic? Ano nga ba ang kailangan niyang pagdaanan? “Depressed ka ba?” Tanong ni Avery habang hindi niya maiwasang pag-aralan ang kanyang mga salita mula sa medikal na pananaw. “May mga paggamot para sa depresyon. Kung may sakit ka, dapat kang magpatingin sa doktor sa lalong madaling panahon.” Bahagyang lumuwag ang ekspresyon ng mukha ni Elliot. “Kung ang may sakit ay makapagpapaisip sa akin, sige at tratuhin mo ako na parang isang taong may sakit!” Malapit na silang mag hatinggabi nang makarating sila sa mansyon. Nang nasa kwarto na niya si Avery, pagod na pagod siya kaya wala siyang lakas na mag-isip ng kahit ano. Humiga siya sa kama at nakatulog kaagad pagkatapos. Nang gabing iyon, nanaginip siya. Pinangarap niya ang dahilan sa likod ng pesimismo ni Elliot. Sa kanyang panaginip, nakita niya ang isang batang si Elliot at ang kanyang ama. Ang kanyang ama ay isang imposibleng mahigpit na tao na walang pasensya para sa kanyang mapaglarong anak. Kinailangan ng batang si Elliot na tiisin ang galit ng walang awa na sinturon ng kanyang ama hanggang sa dumugo siya… Nakakadurog ng puso ang kanyang mga paungol na iyak. Ang madugong mga imahe sa kanyang bangungot ay nagpagising sa kanya sa takot. Sa labas ng bintana, madaling araw na, at lumiliwanag na ang langit. Bumangon si Avery sa kanyang mga bisig at nagsimulang bumulong sa kanyang sarili, sinusubukang

pakalmahin ang kanyang sarili, “Walang paraan na sasampalin siya ng kanyang ama ng ganoon. Kahit na gawin niya, pipigilan ito ng kanyang ina… Ang mga panaginip ay halos palaging kabaligtaran ng katotohanan. Walang paraan na inabuso siya.” Gayunpaman, kakaiba siyang nakatitiyak na si Elliot ay malamang na dumaan sa isang madilim na bagay para kapootan ang mundo gaya ng ginawa niya. Hindi lamang niya kinasusuklaman ang mundo, ngunit ayaw din niyang dalhin ang susunod na henerasyon dito. Walang taong ipinanganak na masama. Bahagyang nabawasan ang pagkamuhi niya sa kanya. Wala siyang kasalanan, at hindi rin siya. Tadhana lang ang dapat sisihin sa pagkakagulo ng kanilang buhay.