Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Kabanata 2307

Sa sobrang takot ni Siena ay maaari na lamang siyang umalis doon kasama ang kanyang biyenan.

Nang matapos ang mga masters sa umaga na ehersisyo, dinala ng biyenan si Siena sa meditation room.

“Saan ka susunod na pupunta?” Tanong ng host. Content rights belong to NôvelDrama.Org.

“Mayroon akong mga kamag-anak na maaaring pumunta sa depekto. Noong dinala ko si Siena sa bundok, dahil din sa mahina at may sakit si Siena.

Masarap ang hangin sa bundok. After living in Siena for more than a year, talagang bumuti ng husto ang katawan ko. Sana ay hindi ilagay ng host at ng mga masters si Siena sa bundok at huwag sabihin kahit kanino ang tungkol sa aming kinaroroonan.” Dinala dito ng biyenan si Siena, hindi libreng pagkain at tuluyan.

Tumulong ang biyenan sa pagluluto at paglilinis sa bundok, at iginagalang siya ng mga madre sa monasteryo.

Nang magpaalam ang biyenan sa host, tumingin si Siena sa paligid.

Ang kanyang mga mata ay maliwanag at banal, at naglabas siya ng isang kaakit-akit na aura.

“Biyenan, gusto kong umihi.” Itinaas ni Siena ang kanyang ulo, sinabi ito sa kanyang biyenan, at agad na tumakbo.

Hindi na masyadong nag-isip ang biyenan, at nagpatuloy sa pagpaalam sa host.

“Pagkatapos bumaba ni Lilly sa bundok, sobrang nalungkot si Siena. Natatakot din ako na si Siena ay patuloy na manatili dito at malungkot.

Bukod dito, naabot na ni Siena ang edad para pumasok sa paaralan. Dinala ko siya sa bundok at gusto ko siyang mag-aral at gusto kong mamuhay tulad ng isang normal na bata.” sabi ng biyenan.

Mabait ang mukha ng host at sinabing: “Matalino at mabait na bata si Siena. As long as she is well educated and guided, she will have a bright future in the future.”

Ang biyenan: “Salamat sa iyong papuri. Kung may narating si Siena sa hinaharap, sasabihin ko talaga sa kanya na umakyat sa bundok para bisitahin ka.”

Ang host: “Kahit hindi siya magtagumpay sa hinaharap, welcome siyang umakyat ng bundok anumang oras. Ang lugar na ito ay palaging magiging tahanan niya.”

Maya-maya, tumakbo pabalik si Siena mula sa inidoro.

Hiniling ng biyenan na yakapin siya at magpaalam sa mga amo.

Pagkaraang yakapin at paalam ni Siena isa-isa sa mga amo, inakay siya pababa ng bundok ng kanyang biyenan.

Sa paanan ng bundok, tahimik na pumarada ang isang Buick commercial vehicle.

Pagkababa ng biyenan at si Siena sa bundok, bumaba agad ang mga dumating para kunin ang Buick.

Matapos dalhin ng biyenan si Siena sa kotse, tiningnan ni Siena ang tanawin sa labas ng bintana ng kotse, pinipigilan ang mga luha sa kanyang mga mata: “Biyenan, saan tayo pupunta?”

“Puntahan muna natin si Miss. Kapag nahanap natin si Miss, makikita natin kung paano siya nag- aayos. Tara na!” Nang matapos magsalita ang biyenan ay pinaandar na ng driver ang sasakyan.

Hindi nagtagal, nawala sa kanyang paningin ang tanawin sa bundok.

Tumingin si Siena sa likurang windshield, dalawang linya ng mainit na luha ang umaagos mula sa gilid ng kanyang mga mata.

May kutob siya na kapag umalis siya, hindi na siya babalik.

Hindi niya alam kung sino ang dalaga, at wala siyang pakialam.

Hangga’t nandoon ang kanyang biyenan, tiyak na aalagaan siya ng kanyang biyenan.

Kaya lang talagang nag-aatubili siyang makipaghiwalay sa mga templo at kaibigan sa bundok.

Kahit na ang relasyon sa ibang mga bata ay hindi gaanong maganda, ngunit kung tutuusin, ang mga taong iyon ay nagkakasundo araw at gabi, at sila ay mas pamilyar.

Pababa ng bundok, hindi pa rin alam ni Siena ang gagawin.

Sa pamamagitan ng pagpunta sa banyo ngayon lang, nakahanap siya ng isa pang master at hiningi ang impormasyon ng contact ni Avery.

Gamit ang impormasyon sa pakikipag-ugnayan ni Avery, maaari niyang kontakin si Lilly sa pamamagitan ng Avery sa hinaharap.

Nag-aalala siya na hindi alam ni Lilly na umalis na siya sa templo.

Kung hindi makikita ni Lilly si Siena sa kabundukan sa hinaharap, tiyak na malulungkot siya.

Nais ni Siena na maging kaibigan si Lilly habang buhay.

“Siena, huwag kang umiyak.” Sabi ng biyenan. Labis siyang nalungkot nang makita niya si Siena na tahimik na umiiyak, “Iba ka sa ibang bata. Nakatadhana kang pasanin ang maraming bagay na hindi mo dapat dalhin.”

“Biyenan, hindi ko maintindihan. Masyadong malalim ang sinasabi mo.” Ngumuso si Siena at pinunasan ang mga luha sa kanyang mukha, “Kahit iba ako sa ibang bata, ano? Si Lilly ay katulad din ng Hindi tulad ng ibang mga bata, nakipaglaro ako kay Lilly at sobrang saya.”

“May gustong pumatay sa iyo. Kung gusto mong mabuhay, kailangan mong maging masunurin. At hindi katulad mo si Lilly. Walang gustong pumatay kay Lilly.”

Sabi ng biyenan, “Kaawa-awa kong Siena…Gusto ko lang lumaki kang malusog.”

“Biyenan, sino ang papatay sa akin?” tanong ni Siena. Ang kanyang mga mata ay kumikislap sa kahihiyan, at ang kanyang katawan ay nanlamig.